"Na wschodzie przynajmniej życie płynie zwyczajnie"
Cześć.
Kolejna z ostatnich jednodniówek (ta z 2.3.2009) tym razem zamknęła się na
miastach Łódź i Warszawa. Niemniej zawędrowaliśmy dużo dalej na wschód. Taki
był bowiem cel wyprawy. Nie tylko cel zresztą, także przyczyna, zmęczenie
centralnopolskością...
Epizod 1: Łódź Fabryczna - Warszawa Wsch.
Życzliwe dusze doniosły, że zmienił się skład Łodzianina. Należało to
sprawdzić przy najbliższej stosownej - a okazja wydała się nad wyraz
sprzyjająca. Najpierw jednak bilety: spodziewałem się kłopotów, na Dworzec
Fabryczny przybyłem więc jeszcze przed szóstą. I faktycznie - po odstaniu
swojego w ogonku proszę o bilet z Łodzi Fabrycznej do Poznania Głównego przez
Warszawę, Kutno - do Warszawy Zachodniej na pospieszny, dalej na TLK, plus
miejscówkę na dzień jutrzejszy. Pani oznaki zniechęcenia okazuje dopiero gdy
rzucam "na fakturę". Decyduje, że potrwa to na tyle długo, że wystawia
tabliczkę "okienko nieczynne" czy inny podobny zatrzask. Za mną w ogonku lekki
pomruk niezadowolenia. Cóż poradzę... Wciąż jednak łudzę się, że pójdzie
gładko. Widzę jednak, że pani zbiera się do wystawienia osobnych blankietów na
pospieszny i na TLK. Przypominam, że da się już na jednym. Kasjerka z
niezmąconym spokojem wystawia dwa mówiąc "ale ten drugi na jutro". Przypominam
o dwudniowej ważności biletu, na co słyszę ripostę "ale to będzie przerwa w
podróży!". Dopiero moje "no właśnie" skłania panią do wyplucia z drukarki
żądanego blankietu. Przechodzimy do faktury. Zaledwie kwadrans później trzymam
w ręku całkiem dobrze wypisany formularz. Moje bilety dostały stempelek
"Wystawiono fakturę VAT" (po co?) - a ja czekoladę z automatu. Czas obejrzeć
skład. Fakt, EU07-228 podpięty ma do swego niebieskiego kupra pokaźny rząd
szarych pudeł IC-owskich. Ok. Co bardziej mnie zdziwiło - po sąsiedzku
ET22-756 wybierająca się z odjeżdżającym chwilę później I-33103 w tej samej
relacji, jednak z postojami w Koszulkach, Skierniewicach i Żyrardowie ciągnie
podobnie szary sznur. Wsiadam do Łodzianina. Pełen. Znajduję miejsce w
pierwszej dwójce, elegancka sześciomiejscówka, pełen komfort, czysto, ładnie,
pachnąco... Zapomniałem, że tak się da, naprawdę. Wyjmuję książkę i zatapiam
się w lekturze by zabić nudę dobrze znanej trasy.
Przez ciągłe jeżdżenie klopami z Łodzi do Poznania i tkwienie pięciu godzin na
plastiku przy ciągłych odgłosach psss-trrr-psss co kilka minut na przystankach
- zapomniałem, że tak się da! Ledwie zacząłem czytać - a tu już przedmieścia
stolycy. Szok! Kosmos niebywały! Fajnie się jedzie, doprawdy. Zwłaszcza z
sokiem grejpfrutowym i książką. Powinienem był wysiąść na Zachodniej i
przejechać KolMazami albo SKM-ką na Wschodni korzystając z darmowych
przejazdów komunikacją miejską, ale postanowiłem zachować się bardzo nieładnie
i tkwić w Łodzianinie aż do Wschodniej pomimo że mój bilet nakazywał - jeśli
już - odbić tu na Łowicz. Na Centralnym przedział pustoszeje, otwieram okno i
kilka chwil po wyjeździe ze średnicy cieszę się wiatrem rozwiewającym włosy.
Epizod 2: Warszawa Wileńska - Tłuszcz
Na Wschodniej już czeka na mnie Bluebell. Z Basią znamy się mnóstwo czasu i
nie byłoby końca miłemu powitaniu gdyby nie konieczność dostania się na
Wileńską. Basia jest trochę warszawska przez zasiedzenie - prowadzi nas więc
do jakiegoś magicznego gumoobutego wozidła ZTM-owskiego ajenta chyba, który
zawozi nas pod samą stację odczekując swoje w fajnym korku. Mamy jeszcze
jakieś 10 minut - na spokojnie kupujemy sobie bilety do Tłuszcza, ja robię
mizerne fotki... Na peronie stoi już M-7823 do Łochowa (EN57-1642+1640). Sam
dworzec prezentuje się dość pozytywnie, nie było czasu na dokładne oględziny
tego mariażu handlu w żelaznym baraku i żelaznego szlaku, ale skromna hala kas
jest estetyczna, perony dość sympatyczne... Choć bez przesady, przydałoby się
jakoś zestetyzować ściany baraczku. Zasiadamy w pierwszej jednostce, wszak
druga jest plastikowa, a pierwsza - po KolMazowej modernizacji. Do Zielonki
zaliczam. Dalej znaną trasą z fajnymi widokami przy terenach podmokłych
docieramy do Tłuszcza.
Epizod 3: Tłuszcz - Czeremcha
Wysiadka. Fotki z wiaduktu, na sąsiednim peronie i w ogóle takie tam. Czas na
zakup biletów na najbardziej intrygujący mnie od czasu jakiegoś pociąg Kolei
Mazowieckich - spalinową osobówkę Tłuszcz - Czeremcha. Zastanawialem się nawet
przez chwilę czy wydanie takiego biletu nie sprawi pewnych trudności ze
względu na powtarzanie odcinka Wawa Rembertów - Wschodnia. Nie sprawiło. To
nie sprawiło - bo co innego - i owszem. Pani kasjerka bowiem, usłyszawszy moją
prośbę, pobiegła gdzieś "szukać stacji stycznej". Po chwili powróciła z
książką jakąś dziwną, która bynajmniej nie była rozkładem jazdy. Wtrąciłem, że
do samej Czeremchy zamierzam jechać Kolejami Mazowieckimi, na co usłyszałem
krótkie "nie". Wskazałem więc na rozkład jazdy na ścianie naprzeciwko -
wspominając o bezpośrednim pociągu KolMazów stąd do Czeremchy, na co
usłyszałem "Ale pan wyjeżdża poza Koleje Mazowieckie". Moje "Jadę Kolejami
Mazowieckimi do Czeremchy" nie było chyba wystarczająco dobitne - usłyszałem
bowiem nieco gniewne "Pan mnie nie rozumie!". Trudno. Postanowiłem czekać co z
tego wyniknie. Wyniknął bilet na całą trasę w taryfie... O Przewozów
Regionalnych. Fajnie, zwłaszcza że od stycznia poza kilkoma odcinkami KM nie
honoruje takowych. Jeszcze raz ponowiłem "Ale ja chcę jechać Kolejami
Mazowieckimi", nie podziałało. Poddałem się i postanowiłem w razie problemów
twardo obstawiać, że silnie zaznaczałem przewoźnika przy zakupie biletów, taki
dostałem, pani mówiła że taki ma być i już. Tylko trzeba było poprosić od razu
do Hajnówki!
Została jeszcze chwila na wyjście na drugą stronę kurnika i
skonstatowanie że tu naprawdę nie ma nic ciekawego.
Chwilę potem na peron podjechał VT628-009. Wyglada jakoś... za krótko przy tym
długim peronie
Basi bardzo podobają się jego dieslowe wyziewy, mnie -
wnętrze. Jej zresztą też. Chwile do odjazdu zużywam na śniadanie. Odjeżdżamy
niemal na pusto i w zasadzie do Wschodniej frekwencja nie przekroczy 20%.
Oglądam sobie to i owo, ze znaczkiem DB na kranie w WC włącznie. Do Zielonki
ta sama trasa - ale z okna szynobusu wygląda jakoś fajniej
Gdzieś pod
Wołominem mijamy się z drezyną, innymi atrakcjami jest instruowanie
wsiadających dwóch czy trzech osób, którzy są przekonani, że dostaną się
motorakiem na Śródmieście i kontrola biletowa (poszło gładko). Przykro mi.
Przed Rembertowem łapiemy drobne plecy pod semaforem, które odrobimy dopiero
za Siedlcami. Na Wschodnim do składu dobija mnóstwo ludzi - robi się takie
rozsądne 85 czy 90%. Do Siedlec jazda znaną trasą jest bardzo sympatyczna nie
tylko ze względu na marszrutę, ale i na mocno przyspieszony charakter
spalinowozu, który pod drutowaną zmodernizowaną linią wygląda nieco zabawnie.
Ale jedzie się szalenie wygodnie: miękkie siedzenia, przestronne, ale
przytulne wnętrze... No i dzięki wesołemu kierpociowi, który podaje odjazd w
ciekawych formach - np. gromkim "Jadzim, waszmościu!"
Kolejna drużyna, tym razem pozostająca z nami do Czeremchy, także podbija
bilet bez problemów. Za Siedlcami to już zresztą chyba tak trzeba, jeśli
dobrze pamiętam wykaz odcinków z honorowanymi biletami PR-owskimi. Dalej też
powtarzam, ale po tylko jednokrotnym przejeździe - wyglądam więc stale za
okno, jednak pozwalam sobie na krótką przerwę celem kontemplacji miliarda
błędów edytorskich na mapce sieci KolMazów, nie tylko pełnej błędów, ale i
nieaktualnej zarazem. No ale co tam. Cieszy mnie krótki jednotor zaraz za
Siedlcami oraz koniec trakcji, ten dla odmiany chyba w Mordach. Ta nazwa też
mnie zresztą cieszy. Nieco mniej ludzi, jakieś 50% pozostało - włączając w to
nowodosiadłych. Kończy się przyspieszenie, i słusznie - wszak w zasadzie
wszędzie jakaś-tam wymiana jest, na poziomie kilku osób. Przez dłuższą chwilę
stoimy w przedziale rowerowym patrząc sobie śmiało na trasę przez dziuplę
mechanika. Uwielbiam ten leśny dziki klimat wszystkich czeremszańskich
odgałęzień. Nie wiem co więcej pisać o linii - prędkości całkiem sympatyczne,
widoki przednie, ale jeśli ktoś lubi wschodni klimat - obiektywnie bowiem jest
chyba tylko po prostu ładnie. W tutejszych lasach jest o wiele więcej śniegu
niż w tych pod Zielonką.
Epizod 4: Czeremcha - Hajnówka
Czeremcha jak to Czeremcha - węzeł zagubiony gdzieś na końcu świata,
białoruska sieć w komórce i SMS od operatora z propozycją 4,90 zł za wykonane
i za odebrane połączenie. I adres ambasady w Mińsku, ekstra. Ale Vysokolitovsk
zaliczymy innym razem. Na razie idziemy do stylowego (styl socjalistycznego
klocka) budynku dworcowego, kupujemy wyrzucone z rolki świstki do Hajnówki i
wracamy obfocić to i owo - motorak KolMazu, SN81-003 do Białegostoku i "nasz"
SA108-009, który właśnie przybył tu z Hajnówki.
Basia wsiada do właściwej szynki, której drzwi... zamykają się na stałe, a sam
wagonik odjeżdża. Na szczęście tylko na wmanewrowanie na tor zwolniony przez
SN81. Nota bene, kiedy w sierpniu zaliczałem (cudną!) trasę do Białegostoku -
SN szalał na Hajnówce. Kiedy przyjechałem zaliczyć Hajnówkę... ech, może
następnym razem
Focę kota z wyjątkowo krótkimi łapkami, który zachowuje się
nieco jak ktoś oprowadzający gości po swoim terenie. Ładne zwierzę. Za chwilę
odjazd - pakuję się na tył autobusu, na zajęte już przez Basię miejsce.
Jedziemy. Śniegowo, szybko, lesiście, wschodnio. Konduktor stempluje bilet
pieczątką PZPR-u ze swoim numerem (o! takiego kasowania jeszcze nie
spotkałem). Przystanek w Dobrowodzie wygląda nieco jak schron. Przypomina ten
z Huty na Węglówce. (fot.:
http://www.galeriapgk.com/galeria/details.php?image_id=10055&mode=search ).
Frekwencja na starcie i na końcu gdzieś dwadzieścia kilka sztuk, wymiany nie
widzę - siedzę tyłem do kierunku jazdy na końcu. Ale za to słyszę opowiadany z
przecudnym zaciąganiem dowcip: "teściowa zrobiła sobie błotną maseczkę. Przez
dwa dni wyglądała o wiele lepiej niż zwykle. Potem błoto odpadło" i ciekawe
rozważania - "Po co się męczyć i pamiętać skoro można zajść i wziąć?".
Epizod 5: Hajnówka - Czeremcha
W Hajnówce meldujemy się przed trzecią i nieco większą niż sześćdziesiąt minut
godzinę chcemy przeznaczyć na konsumpcję. Niestety, skręciliśmy trochę nie tu
gdzie trzeba sugerując się sporym kościołem, ale ludność autochtoniczna
wskazuje nam drogę do "knajpy".
( - przepraszam pana, czy gdzieś tu można zjeść coś ciepłego?
- (z silnym akcentem) A kasa u was jest?)
Poleconego przez dwie zapytane osoby "zajazdu" z kebabami, pizzą, pierogami i
innym takim na skrzyżowaniu Armii Krajowej z nie wiem jaką, jakieś 10 min od
dworca, nie polecamy niestety. Tanio nie jest, w środku barowo (choć szacun za
świeże żywe kwiaty w wazonikach! Gdy jest śnieg za oknem!). Nasza obecność
zupełnie nie przeszkadza ekipie w malowaniu ścian, ogólnie jest wesolo także
dzięki komentarzom prezenterki Vivy ("świat ogarnął kryzys finansowy. Tak tak.
Odczuła to nawet Paris Hilton - widziano ją wychodzącą z centrum mody XYZ bez
nowej sukienki!"). Zamówiona pizza (na wschodzie to bym zjadł pierogi, ale
stosunek ceny do ilości nie zachęcał
) wjechała po jakiejś półgodzinie,
kompletnie mdła i w ogóle niefajna, i bardzo gorąca - szybka konsumpcja (aaa,
o czwartej cztery mamy pociąg!
) poparzyła nam języki
Mniejsza z tym.
Zdążamy nawet kupić w kasie bilety nim wśliźniemy się do zapełnionego już w
90% tegoż samego wagonu. Siadamy sobie bokiem do kierunku jazdy, szlak
obserwowaliśmy chwilę temu - trudno, inne miejsca zajęte. Zajmujemy się
różnymi-tam rozmowami, pan konduktor znów stempluje bilety tym samym
stempelkiem i... uprzedza o konieczności przesiadki w Czeremsze, choć rozkład
przewiduje połączenie bezpośrednie.
Epizod 6: Czeremcha - Siedlce
Sensu tej przesiadki nie złapałem. Wskakujemy bowiem w inne SA108, tym razem
007. Ludzi mniej - acz wciąż niemało, zajmujemy sobie czwórkę. Mnie daje się
we znaki pobudka przed piątą i niedługo przed zmierzchem, czas jakiś za
Czeremchą, zasypiam - a gdy się budzę - jest już zupełnie ciemno. Osiągamy
Siedlce.
Epizod 7: Siedlce - Warszawa Śródmieście
W Siedlcach znów chwila przerwy. Osobówka do Warszawy (ER75-014) odjeżdża
dopiero gdzieś za kwadrans ósma. Kupujemy ostatnie bilety, ja dodatkowo
dwulitrowego Tymbarka w dworcowym bufecie (dworcowy klimat; spory wybór
słodyczy i napojów, o wiele większy niż w kioskach w hali, na żarcie nie
patrzyłem). Rozsiadamy się zaraz na początku Flirta. To moja pierwsza jazda
zestawem o jakże wdzięcznej nazwie. Bardzo pozytywnie zaskakuje wnętrze.
Przestronne i funkcjonalne, dość dopracowane w detalach, fotele oceniliśmy
jako wygodne. Po ruszeniu objawia się kolejna zaleta - jest cicho. Z
kronikarskiego obowiązku (i potrzeby) oglądam, focę i testuję toaletę. Test
przeszła pozytywnie - schludnie i nieklaustrofobicznie. Z głośników sączą się
nazbyt ciche zapowiedzi, w rękach szeleszcze papier odwracanych stron. Jest o
wiele wygodniej niż w niby-dalekobieżnej Pesie ED74. Fajowe te wagony. Radosną
podróż kończymy na Śródmieściu. Jeszcze tylko metro i tramwaj...
Zdjęcia stopniowo będą pojawiać się na łamach Poznańskiej Galerii
Komunikacyjnej -
http://galeriapgk.com
)+2+2+1+1+1. O 5:51 (poc. nr. 33100) do W-wy pojechała EP07-450, chwile później stonka przymanewrowała wagony dla pociagu nr. 33102, pod który podstawił się budyń EP07-1025. Ruszyliśmy planowo o 6:15, na Widzewie byliśmy -1 (przed czasem to "-"? a po czsie to "+" tak?) odjechaliśmy planowo 6:24. Chwile później minął nas opóźniony o 22 minuty kibel ze Skierniewic (poc. nr. 22110). Przy Andrzejowie złapało nas czerwone, jak udało mi się usłyszeć z krótkofalówki to mieliśmy zjechać na tor niewłaściwy między Andrzejowem a Gałkówkiem. Było też słychać jak pani mówiła że ostatni pociąg na Gałkówku był zanotowany o 6:13 (33100), a on w Koluszkach powinien być o 6:14. W Piotrkowie byliśmy -3 (7:05 powiiniśmy być 7:0
. Ruszyliśmy planowo o 7:10, niestety przyjechał pociąg z Czestochowy i ludzie nie zdążyli na nasz pociag... mieli 1 minute na przesiadke.... W Radomsku -4 (byliśmy 7:36 a powinniśmy być 7:40) odjechaliśmy planowo 7:41.
) - a już trzeba wysiadać przy Dworcu.
). Dalszy odcinek wydaje mi się najbardziej niesamowity, poprowadzony w
)
, przy peronach EN57-1805 oraz EN57-842.